İlkyaz Çiçekleriyle Onlara

Ben bir gün çocuklardan el alacağım.
Yalansız ve hilesiz bir yaşamın gülen yüzü oldukları için, bir çağlayanın eteklerine kurdukları arka bahçelerine konuk olup, oyunlarına gireceğim izinleriyle. İyinin kötüyü, güzelin çirkini, saflığın kurnazlığı barındırmadığı bahçelerinden bir papatya çalacağım. Panzehir gibi dökerken yapraklarını, çağın tozundan dumanından illaki kirinden arındıracağım yaralarımı. Gülüşlerinden ödünç isteyeceğim kararan yüreklere ışık olsun için. Onlara çıkarsız sevgilerinin sırrını soracağım, güzelliğin ve duruluğun bir mucize gibi konuk olduğu şarkılarının dilini öğretmelerini isteyeceğim, kararan yüreklere su olsun diye, alevleri bile siyaha durmuş zamanın yangınına. Sonra bir suçlunun telaşı ile utanarak kaçacağım oyunlarından, arka bahçelerinden.
Ben bir gün analardan el alacağım.
Sabır denen o sonsuz kavgadan bir abide gibi dimdik ve zaferle çıktıkları için. Hayatın kanayan yanını bir kına gibi yakıp ellerine acıya umut oldukları için. Yokluğun ağıda dönük yüzünü türkü yapıp, ev içlerinde, sokaklarda, yaşamın yüreğinde tütsüledikleri için. Baş eğmedikleri için, haketmedikleri bir düzenin açtığı yaralarının kangrene dönüşmesine. Hayat tüm öfkesiyle başlarının üstünde yağmur, fırtına, kar, boran olup eserken, her gün her gün inatla güneşler doğurup yaşamı ipeklere bezedikleri için. Ölümlerin, yokluğun, kendilerinin olmayan bir yarının bütün bedellerini öderken, gözlerinden süzülen her bir taneyi birer mermi yapıp karanlığa fırlattıkları için. Yüreklerinde taşıdıkları o görkemli güç ve onurlu duruşları için. Bir ilkyazın bütün çiçeklerini bırakacağım kucaklarına.
Çocukların ve anaların hayatına dokundum. Kısacık bir zaman diliminde. Bir an. Değer gibi dudağım ateşe. Zamanın neresinde olursak olalım, hayatın bize sunduğu gerçekliğin neresinde. Yaşamlarımızı teslim almak isteyen o yedi başlı canavarın düdüğü evimizde, sokaklarda, hayatımızın hangi gizine sinmişse de yankısıyla, elbet bizi kuşatan bu değerler sisteminde, hala açan yedi veren günlerimiz var. Bahçelerimiz hâlâ bizim. Türkülerimiz hâlâ buram buram aşk, umut, sevgi kokarken. Çocuklarımızın gözleri orada, arka bahçelerinde, oyuncaklarına güzellik döküyor. Analar orada, tam da hayatın ortasında, gözleri dirençle yaşamı kutsarken, yüreklerimiz kucaklaşıyor. Her şeye rağmen.
Gökyüzünün bütün yıldızları bizim, bahçelerin bütün ayrık otları güllere yenik, gökkuşağı hâlâ bizim evlerimizin içinde. Yaralarımıza tuz basarak yaşıyoruz hayatı. Yolumuzun üstüne kurulan bütün mayınları yok ettik inancımızla, ellerimizde karanfiller anaların ve çocukların yüreklerine koşarken, saçlarımızın arasındaki bir bahar yeli gibi esen hasret türkülerini duyuyor musunuz?