İlkokul Arkadaşlarım (akrostiş)

İÇİMİ SARAN BİR ENDİŞE VARDI,
LEBALEB OKUL BAHÇESİNE GİRERKEN.
KORKU TÜM VÜCUDUMU SARDI.

“ORADA DURACAKSIN.” DEDİ BABAM.
KÜÇÜK ADIMLARLA YANAŞTIM, SÖYLENEN YERE.
USULCA SOKULDUM, SIRANIN BAŞINDA BİR ADAM.
LASTİK GİBİ UZADIKÇA UZADI SIRA.

“ARKADAŞIM,YANAŞIR MISIN” DEDİ BİR SES.
RENKTEN RENGE GİRDİM ,KESİLDİ NEFES.
KAYDIM BİRAZ, ÖNE YANAŞTIM.
ARKAMI DÖNDÜM BİR BAKTIM, BİN ŞAŞTIM.
DÜNYA KADAR ÇOCUK AYNI SIRADAYIZ.
ARKADAŞ OLMAYA, İLK ARKADAŞ OLMAYA ADAYIZ.
ŞİMDİ BİZ OKULLU MU OLDUK?
LACİVERT BOYALI SINIFA MI DOLDUK?
ADLARIMIZI ÖĞRENMEK BELKİ UZUN SÜRDÜ.
RUH GÜZELLİĞİMİZİ GÖRMEK KISA.
IŞILDAYAN GÖZLERİMİZ VARDI.
MUTLU OLDUK 5 YIL DA OLSA.

HEPİNİZE ŞÜKRANLARIMLA İLK(OKUL)ARKADAŞLARIM