İlknur Solmaz Şiirleri - Şair İlknur Solmaz

Bazen ağlamasını bilmek gerekir bazen gülmesini. Hayat bana en çok ağlamayı öğretti. Bazen gidenin ardından bazen kalan olmanın acısından. Öyle yada böyle bir şekilde ağladık, bir şekilde güldük. Biz kalbimizle bütündük parçalara bölündük. Bazen ince bir sızı kalbimde bazen kronik bir acı. Yaşıyoruz işte ben sana aşık sen bana yabancı.. Bilmiyorum be sevgilim. Ben çok güzel sevdim, sen ise değmedin. Belki düşünüyorsundur eski anılarımızı. Ama artık çok geç geri dönsen Acı Dönmesen Bir yabancısın Bana. Tek birşey kalsın hatrında. Seni tüm benliği ile sevecek birini kaybettin. Gündüzleri kokunu nefes diye çekecek geceleri gülüşüne sarılarak uyuyacak olan bir kadını kaybettin Bayım. Şimdi kime gidersen git kimse dolduramayacak boşluğumu. Geri dönsen de boş artık. Çünkü ben senin boşluğunu acılarla doldurdum. Şimdi birazda sen üzül, düğümlensin sözcükler boğazında. Nefes alama, ben nefessizken sen kahkahalarla gülüyorsun ya her zaman ahımla yaşa. Beddua değil bu sakın yanlış anlama.. Kısaca; YAŞATTIKLARINI YAŞA.....

İnsanın sevdiğinden uzak durması ne kadar acı değil mi?
Her gün sesini duymak istemesi, nefesini hissetmek istemesi.. Asla kavuşamayacağı birini sevmesi ne kadar acı değil mi?.. Gözlerinin içine bakıp seni sevmiyorum demesi ve kalbinin pare pare parçalanması...AYRILIK diyorum albayım AYRILIK...Sevdiği halde uzak kalması, gülüşüyle gülüp gözyaşıyla ölmek isterken bir yabancıdan daha yabancı olmak çok zor be.. Meraktan aklı çıkmak ama seni merak etmiyorum demek, rüyalarında görmek ama umrumda değilsin demek çok zor değil mi?... Deliler gibi sevmek ama uzak durması derektiği için senden nefret ediyorum demek mesela en zoru.... O an yüreğinin kemik seslerini duyuyorsun. Parçalanıyor hissediyorsun, Ölüyorum sanıyorsun ama hala yaşıyorsun. Bi an önce unutmak istiyorsun ama gittikçe dahada bağlanıyorsun.Seviyorum desen sonu olmayan bir yol sevmiyorum desen yaşayan ölüsün...Çıkar aklından diyorlar YAŞAMA der gibi.. Ne bileyim be albayım ağlamak isteyip gülmek şu anki ruh halim. Gülüşünü özleyip kendi gülümsemesini sevmek, ağlamasını istemeyip hıçkırıklara boğulmak çok zor... Fazla acı olgunlaştırır derler ben olgunlaşmadım bittim, tükendim...Acıyı her hissedişimde boğuldum, nefessiz kaldım.. Son duraktayım. İndim acıların treninden artık kalbi parçalanmış bir kadınım.. Belki yüzüne hiç söyleyemeyeceğim ama SENİ ÇOK SEVMİŞTİM ADAMIM.........