İlk Sinema
- Aman Hüseyin Bey, bacak kadar çocuk ne bilsin sinemaya gitmeyi? Daha ben bile bilmiyorum sinemanın ne olduğunu.
- Sen bilemezsin; eskisin. O bilir; yenidir.
- Aman iyi iyi. Daha artık sinema her ne ise.
Baba Hikmet Çocuk ‘un üstüne yukarıdan aşağı eğildi. Çarşıyı biliyorsun; her gün gittiğin yer. Evimizin önündeki yokuşu ineceksin, Cumhuriyet Alanı ‘nı geçeceksin. Bankanın ve İstiklâl İlkokulu ‘nun önünden Postahane ‘ye yukarı. İşte çarşı. Sonra pazaryeri. Halkevi eczahanesinin üstünde. Eczane ilaç satılan yer. Bu ortası delikli sarı kâğıdın adı “Bilet” tir. Merdiveni çıkacaksın, bu bileti kapıdaki adama vereceksin. O yarısını koparıp alacak ve yarısını sana verecek. O zaman içeri girip boş bir iskemleye oturacaksın. Sonrası artık kendiliğinden gelecek. Şu kırtışlı bir kuruşla da cebine kırık leblebi doldurdunmu beyle bacanaksın. Haydi bakalım, sana güveniyorum.
Hikmet Çocuk bahçe kapısından çıktığında gökler yıldız içindeydi. Samanyolu ucu-bucağı olmayan kirli sarı bir toz bulutunu andırıyordu. Yıldızlar göz falan kırpmıyor, düpedüz kapanıp kapanıp açılıyor, sönüp sönüp yanıyorlardı. İlçenin karanlık akşamına göğün yorgun aydınlığı sinmişti. Kale, tepeler, ağaçlar, damlar, evler, kapılar biryerlere gizlenmişlerdi. Paltoluk kumaşı andıran kalın karanlıklarda topluiğne başı kadarcık ışık kırıntıları feryat etmekteydi. Çevrede tek bir cisim görünmediği için o ölügözü kırıntıların yakında mı yoksa uzakta mı oldukları anlaşılamıyordu.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
