İlkim Şiiri - Harun Yöndem

O da ben de henüz on yedisindeydik
İlk gençlik suları kaynıyordu kanımda
Gökte uçan kar gibiydi yüreğim
Pırıl pırıl, tertemizdi, kirletmemiştim.

Ben daha gün görmemiş bir köy çocuğu
O da bir Anadolu şehirlisiydi
Bakışmalar, kaçışmalar, görmezlikler derken
Gönlüme ilk vurgunu çoktan yemiştim.

Al al bir yüzü, omuza dökülen saçları
Bir çift elâ gözü, hareli yanakları
Bir de yeşil bir mantosu vardı unutamadığım
Ben ise biraz toy bir çocuk, biraz ergendim.

Şiirle ilk tanışmamdı, onu yazardım hep
Bir başıma gezerdim güz yağmurlarında
Kim bilir kaç kez arşınladım Çiftlik yolunu
Kim bilir onun için neler düşledim?

Oysa şimdi eski bir yaradır gönülde
Nerededir ve ne yapar, kimselere soramam.
Bilmem ki, yüzü halâ hep al al mıdır?
Sırf bu yüzden tütüne alışmamdır, bildiğim.