İlkgözağrım 10- Şiiri - İbrahim Çelikli

o serseliklerimiz,
haylazlıklarımız filen…
galmadı gari canııım
hemi deee nassı valla
anam olmaycak bişiy bile istesin
derakab!
“hu işi höyle edersem,
evdekinner sevinir” deye
aklıma bişiy gelse,
anında!

esgisi gibi,
böyükleri gızdırıp tüngüldetcek
sinirlendirecek
güplere bindircek,
evdeki asabiyet gatayısını
yünseldecek bi durum
asla!
ve kat’a
valla bi hanımevladı oldum evde
mübala(ğa) deği

o olur-olmaza sinirlenen,
köpeğe oş,
tavığa kiş deyen
ayağıma bastı deye bücüğü
mızıldadı deye çocuğu
çitme attı deye beygiri
dengi davşımadı deye eşşeği
topal eşşek sudan gelinşeye gadak döğen
hiş bi mahlıka Allah yaratdı demeyen ben
bi(r) nevi
peygamber sıpası oldum vesselam

o her şeye zıt geden
çoluk-çocuğa het-hüt deyen
söğüp-sayıp, silip-süpüren ben
garıncayı incidirin deye
yere basmaya gorkar oldum
elhasılı kelam;
melaike gibi bişiy oldum canım
kert-kortluğum filen galmadı
görseniz inanmazsınız valla
sevda böyle bişiy işdecik

bazı-bazı canım sıkıldığında
Özlemin hayalının gülüvürüşü bana yetiyo
bazan da
“-seni mi bekleycen,”
“-kim isderse ona varın”
“-ben köye gelin olman”
ya(hu) t da
“-anam bili” falan deyiviriyo ya
o zaman bu iş yatar deye
valla deliriyon

sankı hayalı
“-bobam bili” dese
bobası köye verceğmiş ğibi
anasından gorkuyodum işin aslı
fellik fellik gaçıyodum ondan
oyusa oldu-bitdi,
ğeldi-geşdi
ne garşı garşıya ğeldik
ne yüzünü ğördüm
ne sıfatını bilirin
ne simam tadıdık garıya
emme o zamannar çok güna(hı) nı aldım
Özlem olmayan herkeşi anası sandım

ben ağşama gadak Özlem’i sayıklayon ya
gece boyu da Özlem hayalımdan
düşümden gedmeyo
bi de anası olmadık zaman
garşıma çıkıyo
aramıza ğiriyo
gan ter içinde uyanıyon
yasdık yorgan cımcılık

nere ğedersem gedeyin
nerden gelisem geleyin
gözlerim Özlemin oluvucağı yerlerde
bi kölge geçivise
yaprak gımıldayvısa,
irkiliyon
solu(ğu) m daşıyo
her gördüğümü o sanıyon
oyusa kim benzeye bili(r) ki ona

dipnot:
derekap: derhal
kat’a: katiyetle
zıt: ters, uyumsuz