İlke ve Kavga Şiiri - Hüseyin Evcil

yoksulluk
kent değirmenlerinde çırpınışlar
kimi zaman adadayım
kimi zaman gemide
dile kolay
kalem az tökezlemedi duyguları yazarken
kağıtların da canı çıkmıştır
bir sigara yakıyorum kalın duvarların altında
duman bile yorgun, ağır ağır kımıldamakta
belki yükselmeyi unutmuştur
aptallaşıyorum
eşyalar zaten bitkin anıları taşımaktan omuzlarında
gözlerim kamaştı anımsadığım birkaç kalın çizgiden
sen
dün sınır bölgesinde kuşatılmış melek
süzülerek gelmiş
dirileceğin kıyılara taşımıştım seni
en sıcak güneşleri doldurmuştum kucağına
okşayıcı, öğretici
duymadın
ülkesiz büyüdü çöl çiçeklerimiz
kabuklar sertleşirken
günlük işlerin vardı
otu, samanı yedirseler
haberin olmayacaktı
dışında kalmıştın
varlığın dayanışma ilkelerinin
gizlemenin anlamı yok
ardında bıraktığın
mum ışığındaki bir mağara mutsuzluğu
ve
karıncalara kan borcun
geçmiş geçmedi.