İlkbaharımsın Şiiri - Bilgehan Emirşanoğlu

Gökyüzünün yeşile boyandığı,
Adını sevgi dağı koyduğum,
Gözlerindeki arpacıkların,
Hayat bulduğu,
Ahşap merdivenli,
Menekşeler kokan,
Balkonumdan sardunyalar sarkan,
Ekmek kokan ellerini,
Yârimin, duvarlarıma sürdüğü,
Mor boyalı,
Aşk mabedindeyim.

Elimde boş kadehim,
Bir de hayallerim,
İçine gözlerindeki hüznü doldurup,
Yıllanmış şarap niyetine,
Mumlar eşlik ederken, içiyorum.
Kim! Günah diyebilir ki?
Tenine dokunmak haram değil, bana!
Seninle hidayete erdim, tel tel!

Yüreğim senin gölgen,
Sözlerin kelime kelime, dilinden dökülürken,
Sen benim açıp okuyacağım,
Aşk romanı gibi, oluyorsun.
Seni, tasvir edemiyorum.
Bana, her baktığında,
Nemrut dağından doğan,
Güneş oluyorsun.

Gün, geceye döndüğünde,
Odana dolup, yağmak için,
Çoban yıldızı oluyorum.
Sen başka limanlarda, demir alırken,
Ve
Şunu, anla/dım/ki sen yoksan,
Ben noksan, yoksulum.

Sen uzaklarda erişemediğim,
Sevgisizlikten çatlamış,
Toprak Ana'ya hasretle beklediğim,
Bir damla, yağmursun sanki!
Sen, benim sonbaharım değil,
İlkbaharımsın!
Adını "Nisan" koyduğum, en güzel aşksın…