İlkbahar Senfonisi Şiiri - Gülşen Şenderin

İLKAHAR SENFONİSİ

Günler uzadı, doğa güneşle canlandı yine
Uyanışlarla yeşil yaprak türküsünde dallar
Tozpembe duvaklı bahçeler, düşlerimde Girne
Bir miski amber yaymakta, turunçlar, portakallar
Beşparmak Dağları, makileri süsleyen allar.

Yamaçlar üzerinde, sarı menevişli bir tül
Coşkun bu bahar yangını, kış hüznünü yok eder
Derenin ninni sesi, tutkularla akan gönül.
Ey ömrümün baharı, ey beni bütünleyen yâr
Göğsümde dayalı başın, ‘ne dert kalır ne keder!’

Canlanınca doğanın ruhu, tavlanır topraklar
Toprağın analığında, sonsuz bolluk bereket
Sevginle büyüdüğüm, sevdalandığım ilkbahar
İlk aşkın mucizesi, ruhu kuşatan saadet
Aşk yuvamız çiçekten kulübe, bulunmaz servet.

Kırlangıçların sesi, aydınlık saçan gökyüzü
Gelincikler arasında Turaçların ötüşü
Sularında yıkanıp, aşklarken Akdeniz’i
Gökte yıldızlar haykırdı; sökün eden ateşi
Gecenin ay ışığında uyutmuşuz güneşi.

İlkbahar senfonisi, bu diriliş, bu gerçeklik
Ne güzeldir ‘Akdeniz Akşamları’, ah ne güzel
Ne derindir yasemin kokularında sevdalık
Lav şelalesine eş yanar tende kösnül emel
Öpüşler, sevişmeler…Beklenensin baharla gel.

Her bahar yangınında içimde açan çiçeksin
Aşka akan sonsuzluk nehri, yoluna ölüşler
Ben aşkın kürek mahkûmu, sen ki dünyada teksin
İki sevgili bir gölge sevdaya yükselişler
Ah gençliğin alevi, aşk ötesi mavi düşler...

GÜLŞEN ŞENDERİN