İlk zaman Şiiri - Mehmet Sait İmret

ilk zaman

bir kavmin sadece yaşamak için göç ettiği
en öndeki atlının nehir yatağı bulur gibi mutlu olduğu
o ilk zaman

sana bakmak içimde bir çırpıda büyüyen bir şey
seni bilmek hızlanan bir huzur

koşup
gövdeme yetişmeye çalıştım sürekli
göğe baktım göğün göğsüne indim orada gezindim
unuttum zamanın geriye aktığını
zaman ileri
zaman dörtnala koşan bir tayın nefesi dedim
rüzgâra çevirdim yüzümü

herkesin kendisini unuttuğu bir zamanı vardır
/ben nereden geldiğimi dahi/

şehrim duvarlarla örülü iken vatan bulmuş
gibi sevinçle
korkmadan ve düşünmeden hiçbir şeyi
ikrar dedim sonra
hepimizi güzel güzel yakacak bir ikrar
vatan dedim kabullendim

cam çiğne
birinin ikrarı olma
cam çiğne
camın ciğere yavaş yavaş gittiği

bana ikrar
sadece bana