Dişbudak çalısındandı ilk yuvamız
Kapısına rüzgâr vurur üşürdü yüreğimiz
İkindi hüzmeleri sızardı çatıdan
Ve başlardı gözlerinle olan raksımız…
Bir sınıfın zulasındaydı ilk yuvamız
Önümüzde tahta, sıra ve sobamız
Ellerin gibi kokardı silgilerimiz
Eviniz kadar uzaktı tüm evrenimiz...
Gergin bir sokağın saklısındaydı ilk yuvamız
Utangaçlık getirirdin evden, buydu evcilik öğünümüz
Ben öpmeye yeltenirdim seni
Mahcup, çekingen, tertemiz
Yuvan mı var sanıyorsun ey hasretine öldüğüm?
Papatya yaprağından yazmasını ördüğüm
Bir gülüver yıllar sonra, aşk yarat imkânsızdan
Kalksın bu ağır bulut, bu sevimsiz kördüğüm…
Kayıt Tarihi : 24.5.2015 20:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!