İlk yer Şiiri - Mehmet Sait İmret

ilk yer

yaşımın sesimden küçük olduğu
bir şeyin sırtımı yere değdiremediği
inanmak ile çocukluk arası
o ilk yer

o çiçeklerle bezenmiş yer
bende hep ilk yer kalma telaşında
dünya sanki ilk
sadece bu
sadece yaşamak
yaşıyorum dedim ne güzel
ben sana ve her şeye sanki sıfırdan
ben dünyanın en yuvarlak yerlerinden
birkaç kez düşmüş ve hiçbir şey anlamamış gibi
henüz adını bilmeden çiçekler
henüz adını bilmeden balıklar
henüz adını bilmeden kuşlar
ilk defa

seninle

otlarını eşe eşe bir baş
yüzümle gözümle
kendime bakıyorum sandığım
senin yüzün

o aynada

benim yüzüm
senin yüzünde bir yer

cam çiğne birine yer olma
cam çiğne
camın ciğere yavaş yavaş gittiği
birine yer olmanın birinin yarasına
yavaşça indiğini bilmeden üstelik
az sonra bir şey inecek göğsüme
serin

ilk defa yaşamak bu