İlk Yara Şiiri - Mert Sırakaya

durağan bir yalınlık kaybolan sessizce
susup konuşamadığım anların rehavetinde kalakalmışım
karanlığın derinlerinde bir kuyudayım
ağlamak fayda eder miydi sesimi duymana
acizlik kanıma karışmış
sudan berrak bir yalnızlık vuku bulmuş yakamozla
perdeleyen geçmişi

ve yaklaşmış sonum aciziyetim her bir hücremi
kaplarken...
bugün bazı kelimeler seyrek akıyor ağzımdan
gözlerim kapanıyor derbeder hanemde
sessizliği anımsarken, kalabalıkta;
kalabalıklar sessizleşiyor basiretsiz yaşamımda...

yaşadığım günler geride kalanı zamanla gelir peşimden
sözler verilir ardına bakılmaksızın,
ardı yoktur oysa kararsızlığımın...