İlk ve Son Tebessüm Şiiri - Arif Vefik Ç ...

Bu fani aleme
Her insan gibi, o da gelmişti
Büyüdü ;
Yalnızlık ve çaresizlik içinde.
Sanki bir çiçekti ,
Etrafı dikenlerle dolu bahçede.
Önce sevdiler,
Sonra hep incittiler incittiler
Ve terk ettiler.
Nefsani emellerle, hoyrat ellerde
Zorla ezdiler.
Derken..
Ona kötü kadın gömleğinide biçtiler.
Ömrünün baharını bilmedi
Çünkü ;
Onu hiç güldürmediler...

İnsanlar acımasız, mücadelesi zordu.
Yoktu artık mecali, sabrı kalmamıştı.
Bütün gücünü yitirmiş,
Rahat bir hayata karşı açtı.
Hastaydı ,değil bir damla ilaca,
Bir lokma ekmeğe muhtaçtı.
Karşılıksız vermediler.
Ahlakın kovulduğu, vijdanın boğulduğu
Issız sokaklarda,
Ölüme terk ettiler...

Dudağinda buruk da olsa,
Bir tebessüm vardı.
Kurtulmuştu artık herşeyden
Derbeder hayattan, keşmekeş dolu dünyadan
Ve.. insanlardan.
Kurumuş gözyaşlari , iz bırakmıştı
Soluk tozlu yanaklarına.
Açık kalan gözleri,
Merhamet merhamet diye bakıyordu....
Bu tenha sokakların
Sağır, soğuk duvarlarına.

Çıkmamıştı üzerinden eşyası , parası
Tek mirasını bıraktı insanlığa;
Bir puştun kanlı hırsından,
Tam yirmi bıçak yarası..
Ve ..
Örtüldü üzerine tüm acılarının
Eski tarihli,
Birkaç gazete sayfası.

Allah affetsin taksiratını
İlk ve Son tebessümün
Talihsiz,sahipsiz kadını...

Arif Vefik Çınar
12.06.2022 Bünyan/KAYSERİ