İlk ve Son Aşkım Şiiri - Werner Ostendorff

Onun üstüne binlerce roman yazıldı
Şarkılar söylendi nice besteler çalındı
Hissedebilen kendince aşkı tanımladı
Ama ortaya çıkan gölgesi bile olmadı

Bu hissi sadece masallarda sanırdım
Bu girdaba düşebileceğime inanmazdım
Belki de sadece okumakla anlamazdım
Edebiyat sınavı dışında pek rastlamazdım

Seninle hissettim bunun gerçek halini
Kelimeler anlatamaz ruhuma olan etkini
En büyük ödülüm görmekti senin sevgini
Taşımaktı kalbini, o güzel emanetini

Hayatının aşkını bulana çok şanslı derler
Belki güzel şeyler der yada nazar ederler
Merak ediyorum peki bana ne söylerler
Aynı aşkı iki kez bulduğumu görseler

Şu hayatta şanslıyım çok kez çıktın karşıma
İlk ve son kez dokundun tüm yaşamıma
Bana sıkıca sarıl, yanımda ol, bırakma
Varlığın bedel olsun kaybolan yıllarıma

Merak etme biz hep bunu başaracağız
Elimizi hiçbir zaman bırakmayacağız
Lekesiz kalplerimizi sevgiyle saracağız
İçimiz ısınacak umutla dolacağız
Sonra ilerde beraber geçmişe bakacağız
Aştığımız yolları, bugünü anacağız

Seni her hallerinle ayrı ve çok seviyorum
Ekşi veya tatlı önemi yok ben ayırmıyorum
Ne ara bıraktık saatleri saymayı bilmiyorum
İçimdeki nasıl bu kadar değişti şaşıyorum

Çok veya az bilmem ki ne kadar ömrümüz
İstiyorum yaşayalım her günü son günümüz
Kısmayalım hiç, doysun bu hisse gönlümüz

Sendin biliyorsun, yorgun ruhuma tek ilaç
En güzel tesadüftün, ben bu hisse muhtaç
Vakur ve güzelsin, varlığın başıma taç
İçim kıpır kıpır olur, bakışım olur topaç
Yutkunurum heyecanla, bu ruh sana aç

On sekiz yıl sonra geldin beni tekrar buldun
Renk verdin hayatıma, neşe ile doldurdun
Uçtun geldin hayatımın tam ortasına kondun
Mükemmel yaptın herşeyi, son aşkım oldun