İlk ve Son Şiiri - Ebubekir Altunok

Nedametli ve bozguna uğramış zamanlarımda
Kırık bir kaleden kaçıp mı geldin
Her şey değişmeye hazırmış bir nazarınla
Senin; kalbimi çalan…
Gönlümü çelen, nazarı aklımda kalan
Ta ilk bakışından beri yakamı bırakmayan…

Yıllardır geçen zaman her şeyi ile alelade
Sıradanken, bir bakış ancak bu kadar olabilir
Masum, muhteşem, parlak ve de harikulade
Zamanda değişiyormuş… Olmadığı kadar fevkalade

Göze değen bir bakış bu kadar hızlı olabilir
Bu kadar anlamlı bu kadar ürkek
Taş olmalı etkilenmemesi için yürek
Bir bakış bu kadar keskin olabilir
O anki kadar sıcak ve yakıcı
Gözler… Gözler ancak bu kadar güzel olabilir
Bir o kadar hatırlatıcı, kalıcı…

Solmuş, kurumuş yapraklarımın üzerine
Set çekmişken doruklardaki kardan
Bir güneş bir bahar bir güzellik olup
Kamaştırdın yaşlı gözlerimi sen…
Sen… Kalbimi çalan…

Çokça gezinmedim ki sefa tepelerinde
Niyetimde olmadı, hevesimde
Bir türlü ısınmamışken o taraflara
Gözümü açtım, rüyadan uyandım merve tepesinde

Sürüne sürüne çıktım, tırnaklarımla
Hayat yolunun sevda yokuşunu
Hep aradım hakikati, hükmü, varoluşu
Arzumdu hep İLKİM olsun bu yokuşun SONU