İlk Ve Son Şiiri - Mustafa Usalan 2

Sabahın erken saatlerinde Yosun kokar koylarında Uzakta küçük bir kıyı kentinin Seni düşünürüm… Uzatıp ellerimi okşarım denizi Deniz sanki senin tenin Sıcak yumuşak ve pürüzsüz Gök pembesi ufuk mavisi anılar Sarıp sarmalar beni Sana götürür bulutlar üstünde Diner acılarım Kurur gözyaşlarım Ve bir yerde asılı kalır zaman Derken Bir karayel eser kuzeybatıdan Deniz ürperir çalkalanır sular Titrer ellerim Bir suçlu gibi hemen Ellerimi çekerim Bozulur tüm büyü Kınından çıkar yalın gerçekler Ne bir yerde asılı kalır zaman Ne diner acılar Ve bolca tuz katar gözlerim denize Beynimi yine kavurur O bildik sancılar Geçen bir martı sürüsünden Biri düşer denize Boğulur dalgalarda Diğerleri hiç aldırmaz nedense Devam eder yoluna Yalnız bir çocuk ağlar içimde Duymaz hiç kimse Akşamüstü ıtır kokar sokaklarında Gül yasemin Uzakta bir kıyı kentinin Seni düşünürüm… Hani ne demiştin “Ben hep ilk olmayı isterim” Oysa sen benim Hem ilk hem son aşkım Canım kanım yüreğim Geçmişim, geleceğim Her şeyimdin Bunları sana hiç söylemedim Söyleyemedim ki Sen nereden bilecektin Bütün çiçekler yerine Senin kokun yayılır gecelerine Uzakta küçük bir kıyı kentinin Seni düşünürüm… Şimdi Tutuşur içimde özlemin Olmadık kaygılar didikler beynimi Neredesin kiminlesin Mutlu musun yoksa dertli misin Bilmem ki bilemem ki Yavaşça denize iner Şırıl şırıl dereler Ormanın kuytularında kuşlar Sevda üstüne Dokunaklı şarkılar söyler Bir keman taksim geçer hüzzamdan Okşar gibi geceyi Sessizliği hiç bozamadan Susamış yıldızlar iner yere Kana kana içer Göz pınarlarımdan Gece biterken yine sabah olacak Yine bu kentin koylarında yosun Akşamüstü sokaklarında Itır gül yasemin kokacak Tüm gecelerine Bütün çiçekler yerine Yine senin kokun yayılırken Bir ömür dolacak Öylesine… Mustafa Usalan Nisan/2010 ANKARA