İlk Ve Son Şiiri - Şeref Işı

Kopardım yüreğimde açan bütün çiçekleri
Mevsimlik mutluluklar yerine günlük acılar eşlik etti yüreğime
Ne kendimden kaçabildim ne seni unutabildim
Her gün güneşin doğuşu gibi umut besledim sana
Ama umutlarım bile yabancıydı senin gibi bana
Yaşamaktan anladığım sadece nefes almak oldu
Ne sevdiğim nede sevenim vardı
Ne kadar çok yaşadıysam o kadar çok yalnız kaldım
Kimseden bir beklentim kimsenin de benden yana bir beklentisi olmadı
Belki de hiç olmamış ama yaşamış biriydim
Yaşadığım her şey bir yalandı belki
Ama bir tek senin dışında
Seni sevmeye karar verdiğimde küçük bir çocuk oldum
Sevdim seni bir çocuğun yaşama sevinci gibi
Sen yüreğimde büyürken ben sensizliğe adım attığımı bilemedim
Seni hesapsız çıkarsız yalansız dedim ya bir çocuk gibi sevdim
Acabalarım olmadı seni severken keşkelerimde
Hiç sorgulamadım seni ne geçmişinle ne geleceğinle
Her zaman olduğu gibi yine çok sevdim sorgusuz sualsizce
Ve ben ne kadar çok sevdiysem o kadar çok kaybettim
Seni bitirmek için kendime söz verdiğimde
Anladım ki kendimden vazgeçmiştim
Şimdi aşkı da sevdayı da sana bırakıyorum
Belki hiç layık olamadım sevilmeye
Ama layık olmayanları da sevdim delice
Varsın olsun sende unut ve git
Ama ben hiç unutmıyacam sen sondun
Geldiğim son ise ilk
Dedim ya şimdi git sadece git…