İlk ve Son... Şiiri - Yusuf Güven Artarslan

Uzun bir bekleyişti o gün,
Sanki sonrası tamamen kalıcı olacakmış gibi bir bekleyiş...
Yada 33 yıllık bir ömrün acısını senden çıkaracak gibi bir bekleyiş.
Bunu bir güne sığdırmak yeterli değildi fakat bir gün bile bir ömüre bedeldi...
Sonrasında bende kalan.
Uzaklardan gelmiştim o gün karanlıklar içinde,
Sadece o güzel yüzünü görebilmek, nefesini hissedebilmek uğruna
Nedir demiştim kendime bu güneş ışığı,
Nedir beni bu kadar etkileyen,
Gidecektim...
Yani sana gelecektim...
Çantamı aldığım gibi adımlamıştım, yolları karanlıklar içinden çıkarak güneşe doğru...
Gökyüzü karmaşıktı, içimdeki fırtınlar gibi,
İnsanlar da bana eşlik ediyordu, yanımdan geçerek, sağımdan ve solumdan...
Ama ne hiçkimseyi görmek, ne de hiçbirşeyi yaşamadan, kalbime gitmek istiyodum.
Yani sana geliyordum...
Umutlarıma,
Yarınlarıma,
Sevgime,
Yıllarca yayınlanmasını istediğim, kitabımın son sayfasına geliyordum...
Güneşin ışıkları önümü aydınlatmasıyla, sana yaklaştığımı anlamıştım.
Karşımda senin sesinden ''hoşgeldin''duyacağıma bir çocuğun feryadıyla kaldım o şehrin iskelesinde,
Yüzünü gördüğümde, kendi görüntümü hatırladım sabah aynaya baktığımda,
Sevgilisini kaybetmiş, ağlayan ve arayan gözlerle sağa ve sola bakınarak, elini tutmasını istediği birisini arıyodu...
Aradığı annesiydi, benimse Sendin...
Benimde aradığım yoktu iskelede beni bekleyen...
Yürüdüm yine bilinmeyene, bilmediklerime doğru...
Adını söledim yok dediler,
Resmini gösterdim gitti dediler,
Seni gördüğüm yerde geldiğimde uzaklaştı dediler.
Sanki hepsi ağız birliği etmişcesine, yaşayan varlığı bana su yok dediler...
Bekledim bir banka oturup, denize seni gördüğüm yere bakarak belki gelir diye,
İşte sabahın karanlığından, akşamına kadar bekleyişimin sonu...
İlk heyecandı, bu adı belli olmayan,
İlk gözgöze gelişti bu,
İlk kelimeydi bu,
İlk duyguydu bu,
İlk sevişdi bu...
Ve hayatımın ilk oluşuydu bir cocuğun dünyaya gözünü açışı gibi...
Seni görmek...
Alıp götürdün beni gecenin karanlığında yine yakın uzaklara,
Gece karanlıktı, fakat yanımda senin varlığınla önemsemiyordum geceyi,
Gecem ve gündüzüm sendin artık...
Konusuyordum ne sölediğimi bilmezcesine
Yaşadıklarımı sana anlatarak, yaşamı ne kadar çok sevdiğimi hayatımı senle yaşamak istediğimi,
Kalbine söleyerek beni mutlu edermisin sölemek geliyodu içimden,ve
Ben seni çok seviyorum diyerek kollarına atılarak, o sahneyi orda kapatmak...
İşte bu ilk heyecanım sana her telefon açışımda hala devam etmekte,
Belki buydu sevmek, hissetmek aşık olmak,
Seviyodum seni, hemde çok bu sevgi değildi aslında, tapmak gibi bişey,
Yaşadığım o gün ile birlikte daha da çok artmıştı, sana olan hislerim.
Yaşamak nefes almak, sana ait olmak ne güzel duygular bunlar,
Beyaz bir sayfada siyah kurşun kalemle yazılanlar ama siyah değildi yaşananlar.
Elim eline değdiğinde o kalbimin atış derecesini ölçemezdi hiçbir kuvvet,
Ne bir sahnede oynanır bu oyun, nede rol alınan bir hayat arşivinde,
Uyurken bile gözlerindeki o ışıltıydı beni etkileyen fakat gözlerin kapalı olsa bile,
Ya sesin bir yaz akşamında esen rüzgar gibi kulağımda hissedebiliyordum yumuşaklığını ve serinliğini,
Paylaşmak artık hayatımı sana ait olduğumu sölemek bu dizelerle iletiyorum sana,
Döndüm kendime;
Aslında sana haykırarak,
Gözlerimde sadece sen olacaksın,
Kulaklarımda sadece sen olacaksın,
Ellerimde sadece sen olacaksın,
Ayaklarımda sadece sen olacaksın,
Ve kalbim sadece sana ait olacak...
Ve unutma; bebeğim,
Ne zaman ki seninde sölediğin gibi ''kaldırımlar ne zaman tavan olursa seni sevmekten o an vazgececeğim''
Ben hayatım boyunca senle olduğum o bir gün boyunca mutlu olmamıştım.
Mutlu olmayı seninle yaşadığıma göre,
İsterim ki;
Zamanımda hep sen ol,
Kaderimde sen yazılı ol,
Kısmetimde sana açık olsun...
Yani İlkim ve sonum ol...

Yusuf Güven ARTARSLAN...
04/Ağustos/2008
Saat:16.00