İlk Ve Son Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Ne bu, ilk batışıdır güneşin bahçemizde,
Ne bu, ilk doğuşudur Ay'ın sinemizde.
Ne bu, kopan fırtınaların garip beldede,
Ne de bu, ilk titremesidir bedenin, ürpermeyle.

Sanmayın ki şimşekler çaktılar birden bire.
Bu kara bulutlar yavaş yavaş kümelendi tepemizde.
Ya bu gidişimiz, kapılıp ta köpüklü sellere.
Yavaş yavaş çiseleyen yağmurun, etkisidir yerde.

Ne bu, son damla yaştır akan gözlerimizden.
Ne bu, son kelimelerdir dökülen dilimizden.
Ne bu, son hıçkırıktır boğazımızda düğümlenen.
Ne bu, son feryattır yükselen derinden derinden

15.10.1985/İstanbul