İlk uyumak Şiiri - Mehmet Sait İmret

ilk uyumak

yaşamın bunca karmaşası
camın ateşe düştüğü ana benziyor
ben ve cam sıvı

bir su geçiyor üstümüzden
bu su beni çok uzaklara götürüyor
bir su üstümüzden geçip
içimi buharlaştırıyor beni soğutarak
ben ve cam katı artık

ben ve cam ilk uykuya hazır

ve sonra ormanlar içinde bir ağaç
yatağını göğe sığdırıp
o nereye gideceğini iyi bilen ağaç
dallarını unutmalara açan
dallarını ve gövdesini
bilerek rüzgârda unutan o ağaç kadar güzel durdum
uyumak yarım ölmekmiş
diğer yarıdan vazgeçerek

-noktalı virgül

seninle uyumanın yaşamak kadar güzel olduğu
o zamanda
toplayıp eksik kalan tüm uykularımı
öyle uyudum dibinde

-uyuduk

cam çiğne birine uyuma
cam çiğne
camın ciğere yavaş yavaş gittiği

bölünecek uykularım var daha
anne ol