İlk Sözüm Son Yeminim Şiiri - Gülay Hançer

Bir zamanlar seninle,ne güzel sevgiliydik
Utangaç kaçamakla,hep göz göze gelirdik.

Hayalini kurardık,bir ömrü paylaşmayı
Ne sen düşünmüş idin,ne de ben ayrılmayı.

Sarılmadım ben sana,tutmadım hiç elinden,
Korkardık,çekinirdik,el diline düşmekten.

Küçücük kalbimize,sığmazdı o sevgimiz,
Adımızı söylerken,şad olurdu dilimiz,

Ama uzun sürmedi,çok gördüler bunları,
Hiçbir şey yapamadık,seyrettik olanları.

Hep şüphede kalmıştım,sevgin bittimi diye
Sahip çıkıp sarmadın,almadın beni niye?

Haksızlıklar zinciri bağladı kollarımı,
İki yüzlü insanlar kapattı yollarımı.

Boynu bükülü kaldım,gururumla baş başa,
Hiç kimse aldırmadı,gözümden akan yaşa.

Yarım kaldı hikaye,bitmedi ama aşkım
Mücadele etmedim,küçüktü daha yaşım.

Bir ayrılık rüzgarı,savurdu ayrı ayrı,
Bana yar olamadın,elden gelmedi gayrı.

Kurda kuşa yem oldum,kırdılar kanadımı,
Şu kısacık ömürde,yaktılar çok canımı.

Duydum ki aylar sonra,başka bir yar bulmuşsun,
Bana olan aşkını,ne çabuk unutmuşsun.

Yalan mıydı sözlerin,hani o yeminlerin?
Başkasını mı tuttu,tutmadığım ellerin?

Bense hep yüreğimde taşıyorum sevdanı,
Yıllar geçse de bile,silmedim varlığını.

Sana ait kalbimi,başkasına vermedim
Kalacaksın daima,ilk sözüm son yeminim.