İlk Son Sahne Şiiri - Zeynep Ekşi

Çalışmıyor kafam,
Sahneye atılan güllerden fazlasına.
Almıyor beynim,
Ezberimden başkasını.
Hazırlanmış bir senaryo günlerim.
Ve alkışlarınızsız bir hiçim.

Beyoğlu’na asılırım.
Hepinizle aynı konuşurum.
Fakat ben bir başka dilim.
Okumayı bilene tarifim.
Ve okumayı bilene tek perledik oyunum.
Zaten iki çifti getiri.
Ben tek bir ışığın altında,
Tek gecelik
Tek bir oyunum.

Titreyerek çıkıp karşınıza,
Bütün ruhumu koyup ortaya,
Gözlerinize bakıp
Doğar, büyür, ölürüm.
Dialogların içinde gizli
Ömür kadar uzun monoloğum.

Anlamanızı beklemem.
Anlayacağınızı sanmam.

Yinede, gözlerinizsiz birer hiçim.
Var olduğumu kanıtlamanın şartı gözleriniz.
Size değil kendime.
Ve belki bu oyun bitince,
Güller atılır sahneye.
Ve hatta belki, su dökülür ardımdan.
Tekrar gelsin diye,
Gelmem.

Eğer iyi bir oyuncu olduysam,
Zeytin ağaçları dikersiniz sahneme.