İlk Sen Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Kaygılar sarmış fersah fersah
İçten dışa görünür şekilde tek yüze ait.
Kendi kendime tekrarlayacak kadar duydum, 'bu kadar değerin olur' isteği.
Hazırım, elim boş cebimde,
Tek bir adımlarımı,
Teker teker bildiğim ve duyduğum anını sinir kıtlamalarında parmaklarımın.
Öyle uzaksın ki.
İçim çekti seni az önce yine...
Öyle uzaksın ki.
Demiştim ya ben senden sonrayım diye,
Önce sensin,
Ve tek bir anımda adının kayıtlı olmadığı toprak kokusu yalın ve bildik.
Sarıp sarıp kendime çektiğim zamanlar da yok artık.
Nasıl arındın kendin oldun benim dışımdaki zamanlarda?
Aklımdaki hiç bir manzaraya koyamadım seni.
Özgürlüğe çektim olmadı, sıktım olmadı.
Ve sıkıştım arada bir yerde.
Ne kısaymış acı mesailerim ve öyle sıkı ki aralıkları.
Benden aldığın şeylerın karşılığı,
Yalnızca verdiğin acıları azaltmanın ötesine geçmedi
Dirhem yakınlaşmalarımızda.
Her zikrinde bir başka adı hep yenilendim sana.
Yordu beni seni tanımlama harıltısı.
Gözlerime sayılı baktın,
Sayısını hatırlamadığım yakınlaşmalımızda.
Elin aklımda,
Bir de aynada görüp umursamadığın yerleri bedeninin.
Ve birsin,
Teksin yani.
Bu kadar mı bulunmaz, bilinmez olur insan?
Ya da bu kadar mı salak olur bir adam?
Bilirsin, ben kızamam sana, hiç azamadım da.
Adam olamadım ulan!
Yitmişlikte teslim olmaya hazır beyaz bayraklarımı kaldırdım artık. Kullanmamak üzere.
Tedbir koydum sana, satılamazın var.
Öyle, aldığımda ne olacağını bilmediğim bir sahiplik var üzerinde.
Sen benim temmuz ateşim, sobamsın,
Adı geçen mevsimde pervasızca yanan.
Aklımda dahi tutamadım seni,
Ve avuçtan kayma, 'sen' deyince aklıma gelen belirtini.
Bir yanıma öyle korku salıyorsun ki...
Kayıplarım umruma gelmez de,
Korku, yine senin kayıbınla ilgili.
Kurtuluştu belki sıçık yaşamıma
Ve kurtuldu isteğimle şimdi hiç olmayacak düşüncem.
Hissini yaşamayı istediğim şeyleri,
Asla harekete geçiremeyecek öyle donanımlar edindim ki kendi kendime. Şimdi tekim.
Bir sen,
Bir ben,
Bir de o şey işte...