İlk Şehitler Şiiri - Mehmet Şerif Cebe

İLK ŞEHİTLER

Gazi damgası Abbad‘ın yüzünde,
Sevinç, davanın ilk yiğit şehitlerinde!

Sarmıştı Ammar’ı kıvılcım,vahiyden,
Yasir ve Sümeyye, ilk şehitlerimizden!

GURUR VE İNSAN

Barış güvercini, gönlümün mutluluğu!
Kaç zamandır amcan, yenemiyor gururu!

“Senin doğru söylediğine inanıyorum,
Kahrolasıca gururumu yenemiyorum!"

"Tutsağım, şeytan ruhumu kemirir:
“Karışık kafamdan farksızdır kevgir?"

"Ebu Talip, uydu bir çocuğa, derler!
Kadınlar şerefimi beş para ederler!

"Vazgeç yeğenim yaşlı, inatçı amcandan,
Seninledir Ali, yeğdir on pehlivandan!

GÜÇLENMEK

Çiçekler açmaya çalışıyor, uzun ve ince,
Buluşuyor manolyalar yağmur dinince!

Kara haber yıldırım hızıyla her yerde,
Onulmaz dert, nereden çıktı bu Ömer de!

Çiçeklerin bin bir telaşla boynu büküldü,
"Elinde kılıç geliyor!"dillerden döküldü!”

"Gelsin, o da nurdan içsin kana kana,
Korkmayın, o artık zarar vermez kervana!"

Yumuşatmış, ipeksi mesaj taştan kalbini,
Aldı kırkıncı yıldız olma şeref ve izzetini!

“Yürüyelim, duralım Ka'be'de namaza,
İlişmesinler gayri kulluk yapmamıza!”

Ey bağrı yanık köleler, güçsüz insanlar!
Geldi hakkı tutan Ömerler, aslan Hamzalar!

Ateş püskürüyor, başı dönen putçular,
Üstünlerin gücü, dayanma gücünü zorlar!

Dediler:”Sen de bizim gibi insansın, (1)
Neden, Allah; seni bize elçi atasın?”

“Sen de bizim gibi yer, içer ve gezersin;
Böyle elçi mi olur, et ve kemiktensin?” (2)

“Mesela bir melek veya başka biri,
“Peygamber olmalı değil miydi?” (3)

Yükseliyordu tansiyon ortamda gittikçe,
Bardağı taşıran son damla beklendikçe!

Döndü aslan avından pehlivan amca,
Heyecan baş döndürüyordu olduğunca!

Atıldı ileri bilgisizliğin babası ahmakça,
Kendinden emin, gururlu ve küstahça:

“Yeğenin, tanımayıp yeriyor putlarımızı,
Saymaz atalarımızdan beri saydıklarımızı.”

"Yalan söylüyor, karalıyor dinimizi,
"Sustur, yoksa; biliriz ne yapacağımızı!"

"Konuşturmadınız ki nasıl bildiniz?
Yalan söylediğini ki cezasını verdiniz”

Yıkıldı, bir tokatla bilgisizliğin babası!
Gözünde çakıp dönen şimşekler cabası!

“Düşündüm, çöllerde gökyüzünü geceleri,
Tanıdım evrenin sahibini, izlerken Ülker’i!"

"Kabul ettim, ben de yeğenimin dediğini!”
Cesursanız engelleyin kardeşlerimi, beni !"

Çaresiz kırıldı kolu, kanadı zorbaların!
Devrildi güvendiği iki çınarı bağnazların!

(1) İbrahim :10
(2) Furkan : 7
(3) Furkan : 7