İlk safın ardında Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

İlk Safın Ardında
Onlar ki konuşmadan yürüdü,
Adımlarıyla yazdı bir kaderi.
Bir gözyaşı kadar sessiz,
Bir dağ kadar vakur.

Secde, onların alnında karar kıldı.
İlk safın ardında değil,
Tam da kalbin en ön cephesindeydiler.
İsimsizlerdi,
Ama gökte meleklerin listesinde en baştaydılar.

Yürekleriyle ördüler bir ümmeti,
Sırtlarında taşırken
Yetimin uykusunu,
Sürgünün özlemini,
Mazlumun duasını…

Sözleri çok olmadı,
Ama susuşları birer ayetti.
Vahyin gölgesinde yürüyen
Nebi dostları gibiydiler.

Onlar bilirdi:
Zafer kalabalıkla değil,
İhlâsla gelir.
Ve bir secde,
Bazen bir fetih kapısıdır.

Karanlıklar büyürken,
Onlar ışığı değil
Işığın yönünü gösterdiler.
Sırra ermiş gibiydiler;
Kudüs'ün kalbini,
Endülüs'ün hüznünü,
Bağdat'ın yangınını taşırlardı
Omuzlarında.

Ey kalbim!
Sen de geç arkalarına,
Sıraya gir o isimsiz kervanda.
Savaşmadan ölmek yok bu yolda,
Susmadan yaşamak haram…

Ve bil ki:
Her diriliş,
İlk safın ardındaki
O sükût ehliyle başlar.