İlk Öpücük Şiiri - Ao Kaori

Bir rüyaydı belki…
Bilemiyorum.
Ama ne olursa olsun mükemmeldi…
Balkonda oturuyorduk yan yana,
Mükemmel bir günbatımı vardı şafakta
Birden bire döndün bana
Ellerimi tuttun önce ürkekçe
Gözlerimin en derinine baktın
Beni kendine çeken görünmez ipler yaratmıştın sanki
Yaklaştın, yaklaştın, yaklaştın…
Bakışlarının gücüne dayanamadı gözlerim,
Kapandı.
Nefesinin ılıklığını hissettim önce,
Sonra kalbinin deli gibi çarpışını…
Uzaklarda çalan müziğin senfonik tınısı eşliğinde
Kesik nefeslerini duydum
Ellerim avuçlarının içinden kayacakken daha sıkı kavradın onları
Sonra dudaklarının nemli yüzü benimkilerle buluştu
O anda zaman durdu
Senden ve benden başka her şey…
Bilincim bıraktı kendini
Dünya üzerinde tek bir gerçek!
Tüm duyularımla hissedebildiğim…
Sen ve ben! ..
O senfoninin kırık melodisinde dudaklarımız dans ederken
Senden başka bir şey düşünemiyordum.

Sonra, zaman yeniden akmaya başladı…
Dudakların dudaklarımdan ayrıldı
Ellerin ellerimi terk etti
Kalbinin çırpınışları uzaklaştı önce,
Sonra nefesin…
Ama ben hala açamıyordum gözlerimi.
Bu rüya bitmesin, sonsuza ulaşsın istiyordum
Titriyordum,
Deli gibi yutkunuyordum
En sonunda sesin kendime getirdi beni.
Özür diliyordun
“Yaptığım aptalcaydı. Hiç olmadığını varsayalım” diyordun.
Gözlerimi açtım
İki serseri gözyaşı damlası süzüldü yanaklarımdan aşağı.
Dilim tutuldu, konuşamadım.
“Hayır” diyemedim
Seni sevdiğimi hem de delicesine sevdiğimi söyleyemedim yüzüne.
Sen giderken “Geri dön, bırakma beni” diye haykıramadım.
Aptal bir sessizlik tutuyordu omuzlarımdan.
Bir daha hiç sözünü etmedik…
İlk öpücük…
Bir rüyaydı belki,
Hiç bilemeyeceğim! ..