İlk Olmak Şiiri - Muzaffer Karabulut

Ne kadar insan;
O kadar mizaç ve huy var yaşanılan alemde.
Tıpkı göz retinaları ,parmak izleri gibi ayrı ayrı;
Çöz çözebilirsen.
Bir damla;
Bir hayat olmak için formülünü taşıyor içinde.
İlk olmak acaba, kimbilir ;
Kaç göbek ötesinin devrini alıp getirecek yaşayana.
Bir resmi belli bir sürede aktarabilirsin tuvale,
İnsanın yaşamını nasıl aktarabileceksin tuvale.
Her saniye,
Her gün,
Her hafta...
Her dakika bile hücre yaşantımızda yeni değişiklikler kaydediyor.
Gelde çöz, çözebilirsen.
Ne kadar insan;
Ve o kadar çok ve farklı düşünce merdivenleri.
Çık bu merdivenlerden,çıkabilirsen.
Hepimiz oyun gereği;
Farklı kostümler giyinmiş tiyatro oyuncuları gibiyiz ; yaşadığımız alemde.
Bir krala giydir palyaço elbisesini;
Seyrettir seyredenlere,
Ne olarak algılarlar ;
O kral olarak bilineni.
İşte yaşantımızda;
Sahte şekillerle, değerlerle değerleniyor, biçimleniyor, algılanıyor nedense.
Bunlardan soyutlanmaya gör;
Bakalım kim kalır acaba yanımızda.
Seni yücelten değerler kaybolduğunda,
Zamanlarını tamamladıklarında ,
Ve sen;
Siyah beyaz resme döndüğünde ,
Seni antika olarak anarlar.
Oysa tekamülün devamı herkesedir;
Her keseye değil.