İlk Nefesle Birlikte Şiiri - Murat Gökçe

İlk nefesle birlikte
Başlıyor hayat sınavımız.
Henüz daha yeni doğmuşken,
Kulağımızda okunan
Ezan sesine karışıyor
Büyüdükçe artacak olan çığlığımız.

Ayân oluyor sanki
Hayatın bizi ömür boyu ağlatacağı.

Varlığımızla başlıyor
Aslında yok oluşumuz.

Çevremizde büyük sevinç,
Adını ne koysak heyecanı
Derken belki de ilerde
Sorgulayacağımız bir isim
Veriliyor bizden habersiz.

Ve zaman geçiyor
Mutluyuz,
Ta ki
Kendimizi tanıyana kadar.

İlk önce anne babayı öğreniyoruz.

Konuşmayı
Okumayı
Yazmayı

Daha sonra da insanları çözmeyi
Ve büyüdükçe gerçekleri.

Başlıyor hayat telaşı artık.

Dost denilen düşmanları
Neyin ne?
Kimin kim?

Olduğunu daha da iyi anlıyoruz zamanla.

Okul
Askerlik
İş
Evlilik

Derken gittikçe artıyor yükümüz.

Çabalıyoruz
Çırpınıyoruz
Daralıyoruz

Bazen içimizde ki boşluğa gömülüyoruz.

Neler oluyor hayatta demeye
Fırsat bulamıyoruz.

Şahit oluyoruz,
Allahu ekber deyip
Cana kıyanlara
Allah Allah nidalarıyla
Cami bombalayanlara.

Alışıyoruz,

Silahlar
Bombalar
Füzeler

Ve bunların ardınca
Saklı kalan menfaatler.

Arkamıza bakmaktan
Önümüzü göremiyoruz.
Teslim oluyoruz dünyalık sıkıntılara.

Hep istiyoruz,

Kimimiz;
Huzur
Barış
Refah

Kimimiz;
Para
Ev
Araba

Ne istediğimizin çoğu kez farkında olmadan.

Her şeyin hayırlısı demeyi unutuyoruz.

Çocukken büyük olsaydık
Büyüdük çocuk kalsaydık
Diyerek keşkelere sığınıyoruz.
Avutuyor bizi hayat
Ömür tükenene kadar.

Gülüyoruz
Ağlıyoruz
Seviyoruz
Seviliyoruz

Bütün duyguları yaşıyoruz yaşamasına
Ama asıl aşkın ne olduğunu bilmeden.

Onca zaman geçip giderken
Gözümüzün önüne seriliyor yaşananlar.

Sanki bir koltuktan kalkıp
Diğer koltuğa oturmuşuz gibi
İki adım arasında geçip gidiyor
Gözümüzde büyüttüğümüz zaman.

Belli olmuyor yarınların bize ne getireceği.
Hiç bir şey değiştirmiyor
Ne yazık ki ensemizde ki ölüm gerçeğini.

İlk nefesle birlikte
Başlıyor hayat sınavımız
Uykuda bile bırakmazken yakamızı
Son nefeste bitiyor telaşımız.

Doğuyoruz
Büyüyoruz
Ölüyoruz

Bir rüyanın dirilişi
Kabusa çevrilişi
Kan ter içinde uyanış.

Ne tuhafdır ki;
Acısıyla tatlısıyla geçip giden ömrümüzü,
bir kahve içimlik zamana sığdırabiliyoruz.

Murat Gökçe Karsî
12.01.2016