Gözlerimi şu acımasız hayata açtığımda ilk gördüğüm erkek. İlk sahibim, ilk nefesim, ilk ve son aşkım. İlklerin adamı. Güler yüzüne taptığım bir sen. Canım babam.
Benim öyküm çok uzun, roman gibi. Anlatsam dinler misin? Yazsam sıkılmadan okur musun? Yazıya nasıl başlayacağımı bilmiyorum.Haklıymışsın. İnsan hayatta en çok sevdiği kişiye yazmakta zorlanıyormuş. Aslında zorlanmak değil de sana uygun kelimeler bulmak zor. Ne kadar çok şey yazarsam yazıyım, içimde ki sevginin tamamını, duygularım gibi bu tertemiz kağıda dökemeyeceği mi biliyorum. En güzel sözcükleri bulmaya çalışıyorum ama hiç biri sana olan sevgim kadar güzel ve anlamlı değil.bir yandan da yazdığım yazıyı düzeltmeye çalışmayacağın için seviniyorum. Çünkü bu sefer sevgimi sana yazıyorum.
Hayat o kadar acımasız ki baba verdiği her şeyi bize sormadan geri alır. Aldıklarının sonu gelmez hiç. Ömrümüzden parça parça koparıp götürür. Ve o gün gelir yüzleşirsin boğulduğun karanlıklarla. İnsanlar dile gelir ama söylemezler yanlışı. Nerede o yanlışlar. Nerede hata yaptık biz de cezalandırıldık böyle. Hiç düşündün mü baba. Ben çok düşündüm. Her gece kalkıp başımı gökyüzüne dikip çok düşündüm. Bulamadım yanlışı.Söylemedim ama gözlerim konuştu. Damla damla akıttı içimde ki zehirleri. Nefes alıp verirken bile azap çekti ruhum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta