İlk Naat Şiiri - Fatih Küçükbaş

İLK NAAT

Henüz balçıktım…
Firdevs cennetinde nurun parlıyordu.
Bir koşu “yasak ağaç”ın üstüne çıktım,
Yemyeşildi yapraklar vecd içinde,
“Yasak meyva”lar Allah’a yalvarıyordu…
……………………………………………
Ey benden binlerce yıl sonra,
Mekke’yi şereflendirecek müstesna Zat!
Evladım Ebubekir’in hatrına,
Bana elini uzat.
Zira Nam-ı Celil’ini isminin arkasına
Beyhude iliştirmez Azze ve Celle
Sen ki şefaatçisin ümmetinin günahına
Kaldı ki benim ki küçük bir zelle.

Ey benden binlerce yıl önce,
Tahtını meleklerin kurduğu Zat!
Ey Şit’in, İdris ‘in, İbrahim’in
Yahya’nın, Musa’nın, Meryem’in
Bekleşip durduğu Zat!
Sen ineceksin diye indim cennetten
Geleceğini müjdelemek için Bahira’ya
Bilal’i Sana ben eyleyecektim azat,
Seni yaratanın adıyla tırmandım,
Sen’den önce Hira’ya..

İki Ömer’den hangisi idi ya Rasulallah?
Yolunu gözlediğin.
Sen gelene kadar Seni anlatıp dursam
Zira esmayı öğretti bana Allah.
Halifen Osman değilmiydi elest bezminde
Arkanda mahcup bir eda ile bekleyen?
Ya şu ufak çocuk ruhlar aleminde?
Belinde küçük bir kılıç ile emekleyen
Gözünün nuru Fatıma’nın oyun arkadaşı.
Ey velilerin sultanının kayınpederi!
Vallahi cennetten kıymetli sermayen.

Şu delikanlı kimdi Ya Rasulallah?
Nedense tanıyamadım!
Yerde kanlar içinde yatan Hamza mı? Eyvah!
Burası Uhud idi şimdi hatırladım.
Bin yıl sonra Sen ağlayacaksın diye,
Amcanın başında ilk ben ağladım.
Yetmiş evladım yok ki Sana hediye,
Versem inci gibi parlasa dişlerin
Yüzyirmi dört bin evladıma değer inan
Senin gülüşlerin…
Hep deli divane etrafında ümmetin
“Fedake ebi ve ümmi Ya Rasulallah”
Bir ben şunu Sana diyemedim.
Beni anasız babasız yarattı Allah
Zira ben Adem peygamberim…