Kızım Aslı Şeyda'ya!
Çocuğum, koşardın; bazen sekerek,
Bazen de yüzüstü; yere düşerek...
Arkadan bakınıp, ederdin feryat,
Sürçerek başlarmış, gerçek bir hayat!
Kucağımı açtığımda sevgiyle,
Sarmalardım seni, candan ilgiyle!
Zaman nasıl geçti, maziyi örttü,
Sönüverdi ilk mevsim, gönlümde dörttü!
Böyle geçti yıllar, canda kandılar,
Büyüse de onlar, yine yandılar!
Hayali gözüme, gelip silindi;
Nedendi acaba, bilmem nedendi?
Çocuğum, Ayşecik; yavrum bir tanem!
Sayıkladı seni, rüyamda annem!
Esti güz yelleri, kırçıl saçımda,
Ne faydası olur, yaşım kaçımda!
Durmadı mevsimler, yerinden kaydı;
Ne olurdu güneş, hiç doğmasaydı!
Artık bir tek mevsim, öyle sert mi sert,
Öylesine olmuş, herkes mert ki mert!
Mevsimler, mevsimler; hiç olmasaydı,
Çocuğum gelerek, bana koşsaydı!
Sam yeli esiyor, kuruyor yüzler;
Her şeyi siliyor, görmüyor gözler!
Sen, benim bahçemde, taptaze gülsün;
Bana gül gonca gül, gözlerin gülsün!
Kır çiçeğim seni, yalnız bırakmam;
Yağmursuz çöllerde susatıp yakmam!
Çocuğum, hayalin; ufukta yiter,
Serabını görsem, o bana yeter!
Son mevsim artık son, hadi geliver,
Düşsen de sürçsen de gel de gülüver!
Yolun sonu ilk mevsimler eskidi,
Acıdı tatlılar, yüzler ekşidi!
O, candan sevgiler, hazana düştü!
Gül yüzlü minikler, sinip büzüştü!
Mevsimler, mevsimler; öyle güzeldi;
Hele o, ilk mevsim; çok çok özeldi!
Maziye gömülen, ılık günleri,
Özledim kelebek gülücükleri!
Geldim gidiyorum, dostla ödeştim,
Küllenen yerleri, elimle deştim,
Maziye gömülen, ılık günleri;
Özledim sımsıcak gülücükleri!
(14.06.1999 23.50 - Adana)
Arif TatarKayıt Tarihi : 6.8.2008 15:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirimi Şeyda kızım için yazdım... Betül için de yazdığım şiirim var... O gün, bu gün; çok şey değişti... Tabii ki, bunlar hayatın gerçekleridir... Zamanı durdurmaya gücümüz yetmez... Gerçekleri kabul etmek zorundayız... Her insanın maziye özlemi vardır; anılara dönmek ister; acı ve tatlı! Bu duyguyu ifade etmeye çalıştım... Bu karmaşık duyguların ardına gizlenen özlemler kadar, korkular da vardır... Anne, baba ve çocuk ilişkileri; çoğu zaman çatışmayla sonuçlanır, maalesef! Bu ilişkiyi bir sevgi yumağına dönüştürmek; çoğu zaman zor olabilir... Hiç mi hiç unutmayalım; köklü bir aile yapısı, sevgiyi gerektirir... çocuklarımızdan sevgimizi hiç esirgemeyelim... Gül goncası, büyür, serpilir, savrulur... Tazecik gül goncasını kırmayalım! ..
İnsanoğlu işte... Kendi çocukluğunu unutamaz, çocukları olduğunda ise hatırlamaz nedense...
Büyümezler onlar, ana, baba olsalar da hala 'çocukturlar' hele babaların gözünde..
Kutlarım güzel şiirinizi Arif Bey.. Kızınıza 'baht açıklığı', sağlık ve başarı dilerim..
şiiri okuyorken Aslı Şeyda kızımızın yaşamını herhangi bir nedenle kaybetmiş olduğu takıldı aklıma. Oysa yaşamını herhangi bir koşulda sürdüren bir evlat
anne-babası için mutluluk kaynağıdır. Ebeveyinlerin tek dileği her koşulda çocuklşarının sağlıklı sıhatli yaşamasını dilemek ve mutlu olmaktır. Oysa ailede küçük etkileşimler büyük bir moralsizlik kaynağı oluşturmuş. İşte bu nedenle şiir yaşamakta olan bir kız çocuğu için yazılmış gibi durmuyor. Emeğinizi sevgiyle kutluyorum. Başarılar ve Aslı Şeyma kızımıza sağlıklı uzun ömürler diliyorum.
TÜM YORUMLAR (41)