İlk Mektup Şiiri - Baykan Gürel

Bir güvercin’in kanat çırpınışında başladı her şey,
Bir dumanın boşlukta çizdiği şeklin adı oldu bir dem,
Bir borazanın uğuldayan tınısıydı;
Sesi sedaya,
Sedayı nidaya dönüştüren.
Harfi heceye,
Heceyi simgeye
Sözleri nakış nakış işleyip;
Hasreti vuslata dönüştüren şeydi…

Dörtnala giden,
Soluklayıp kükreyen,
Yağız bir atın heybesinde ki yüktü.
Uzaklardan alınan,
Uzaklara taşınan.
İlk nameydi içinde ötelerin özeti,
İlk mektuptu dışında bilinmezliğin silueti.

İlk haberdi o;
Alanın anlam bulduğu,
Verenin sevinç duyduğu
Bir dost fermanı gibiydi,
Gönderenin sevdası,
Gözleyenin akıttığı gözyaşı…
Ucu yanık kâğıdın yürek titreten alazıydı,
Bir muhabbet busesiyle mühürlenmiş nazıydı.
Yar oldu, bekleyenin gönlüne,
Yaman oldu, acı çekenin özüne.
Mektuptu bu:
Harlanan bir aşkın hiç sönmeyen közüydü,
Ezeli ve ebedi bir tanışıklığın giz saklayan yüzü.
Gem vurulmaz bir ihtirasın solmayan gülüydü,
Islak dudakların, nemli gözlerin dökülmeyen pulu.

Cihetten cihete varan,
Yüreklere kor salan.
Efkarı azaltan,
Umudu çoğaltan.
Sonu gelmez bir bekleyişin biricik ülküsüydü,
Sözden gönülden kurulu köprüsü…

Düşlenen bir gerçeğin ufuklarda dem tuttuğu,
Ne gelen var ne giden deyip unutturduğu…
Dur durak demeyip dağları aştığı,
Kıvrım kıvrım salınarak menzile ulaştığı,
Beklenen mektuptu bu…

Ve
Gel zaman git zaman,
Çağlar vermedi hiç aman.
Geçmişin el verip uzattığı,
Ötelerden alıp ötelere bıraktığı;
Bir esrarın çözülmeyen düğümü gibi,
Bilinmeyenin bilmezliğini,
Görünmeyenin görmezliğini,
Sezilmeyenin sessizliğini,
Bir mektuptu anlatan,
Bir haberdi ağlatan…

Huduttan hududa,
Ülkeden ülkeye,
Diyardan diyara,
Hiç durmadan,
Yaya kalmadan;
Kamçı şaklatıp,
At koşturan,
Tatar Ağası’nın,
Berid Çırağı’nın,
Postacı Neferi’nin
Yenilmeyen inadının kutlu bir zaferiydi;
O, habercinin haberiydi.
Mektuptu bu, ilk mektup;
Kapımıza gelen,
Geçmişten günümüze gelen,
Muhatabına teslim tesellüm edilen…

Baykan Gürel