İlk Kurşun Şiiri - Muammer Erturan

Yaka paça götürdüler
ve sürükleye sürükleye yerlerde...
Çılgınca bir alkış tufanı
ve sevinç çığlıkları yükseldi
seyir için toplaşan kalabalıktan...

Götürülenlerden biri
buruk bir tebessüm dudaklarında
göz ucuyla baktı şöyle bir
seyir için toplaşanlara
ve dile geldi yüreği:
Kalabalık olmaktan çıkıp
halk olabilseydiniz de
ben alkışlasaydım sizi keşke...

Ve siren sesleriyle birlikte
kayboldu ufukta...
Kayboluş o kayboluş...

Adını bilen yoktu da
aralarında zaten
resminden tanıdı bazıları...
O buruk tebessüm
o göz ucuyla bakış
donakalmış yüzünde,
kalabalık olmaktan çıkıp
halk olabilseydiniz de
gözaltında kaybolan
ben olaydım gene,
dercesine...

İçimizden biri...
diye geçirdi içinden
içlerinden biri,
doğru bildiği yolda ilerlerken
kaybedildi resmen
ki ben de kaybolup gitmekteyim
nihayetinde
bir yalan denizi içinde...
Öyle ya da böyle
kaybolup giderken 'biz'
varsıllaşıp duruyor birileri
bizim alın terlerimizin üstüne
basa basa hem de...
Adalet bunun neresinde yahu! ? .

Seyir için toplaşan
kalabalık olmaktan çıkıp
halk olma yolunda
atılan ilk kurşundu bu...

('94)