İlk Kez Gördüğümde -Sylvia Plath-

İlk kez gördüğümde, o küçük kırmızı sızıntıyı, inanmamıştım.
Etrafımdan erkeklerin yürüdüğünü izlemiştim ofiste. Öyle yassıydılar ki!
Karton benzeri bir şey vardı sanki onlarda, ve şimdi yakalamıştım bunu,
Ki yassı, yassı, yassılıklarından ortaya çıkıyordu sürekli olarak
Düşünceler, yıkımlar, buldozerler, giyotinler, çığlıkların beyaz odaları,
Ortaya çıkıyordu sonsuzca – ve soğuk melekler, soyutlamalar.
Masamda otururken naylon çoraplarla, yüksek topuklarla,

Ve patronum gülerek dedi ki: “Korkunç bir şey mi gördün?
Birdenbire öyle soluklaştın.” Ve bir şey demedim ben.
Çıplak ağaçlarda ölümü, bir mahrumiyeti gördüm.
İnanamamıştım. Çok mu zor
Ruhun bir yüze, bir ağza gebe kalması?
Harfler ortaya çıkar bu siyah tuşlardan, ve bu siyah tuşlar ortaya çıkar
Parçaları sipariş eden alfabemsi parmaklarımdan,

Parçaları, ıvır zıvırları, çarkları, parıltılı miktarları.
Ölüyorum otururken. Bir boyut kaybediyorum.
Trenler kükrüyor kulaklarımda, yola çıkmalar, yola çıkmalar!
Zamanın gümüş izi boşalıyor uzaklarda,
Beyaz gök boşaltıyor vaadini bir fincan misali.
Bunlar benim ayaklarım, bu mekanik yankılar.
Tak, tak, tak, çelik çiviler. Çok kolay bulunurum.

Eve taşıdığım bir hastalık bu, bir ölümdür bu.
Tekrarlıyorum, bu bir ölümdür. Hava mıdır bu, yoksa yok eden
Parçacıklar mıdır içime soğurduğum? O soğuk melekle yüzleşince
Giderek azalan bir nabız mıyım ben?
Öyleyse bu benim sevgilim mi? Bu ölüm, bu ölüm?
Çocukken sevmiştim diken gibi yakan bir ismi.
Öyleyse tek günah mı bu, bu eski ölü ölüm aşkı?

(“Üç Kadın”dan)

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy