Ílk kez Şiiri - Selvi Çelik

Ilk kez
Yalnızlığıma çelme taktım düşü verdi.
Yinede sevinemedim kendimce gülemedim.
Ne kadar yanlışarım varsa
Ne kadar mutsuzluklarım varsa.
Hepsini ama hepsini bir altın kesesine koydum
ardıma bakmadan fırlattım umarsızca.
Çocukluğumu düşündüm,
Hani hiç oyuncakla oynamadığım çocuklugumu
Ílk kez seni suçlamadım
Anne...

Gençliğimi yargıladım,
Ílk aşık oldugum sevgiliyi
Hani hiç elinden tutamadığım
köşe bucak gizlice bakındığım sevgiliyi
Masun hayallerimi,
Cahilligi ve cehaleti
Ílk kez suçlamadım.

Şimdiki zamanımı sorguladım.
Ne çabuk geçmiş yıllar,
Hiç farkına varmadan ağarmış saçlar
Şakagımda dolmuş çizgiler.
Herbir yanımda sancılar.
Bir an sustu düşüncelerim.
Etrafıma bakındı gözlerim.
Boyumu geçmiş evlatlarım.
Ílk kez gülümsedi gözlerim sessizce.

Nede çok şeyler yasanmış bilinçsizce.
Çok seyler kazandım çok kaybettim.
Herşeyi yendim anne
Hayat kavgasını yenemedim.
Ílk kez üzülmedim halime.

Yıllardır kovaladıgım şans yorulmadı kaçmaktan
ben yoruldum.
Bıraktım gitsin başka alemlere.
Biliyorum çünkü.
çünkü...
Şansızlık anlıma yazıldı kaderden önce.
Artık mutlulukta aramıyorum.
Huzurda istemiyorum.
Yoruldum sevgiyi dilenmekten.
Biliyorum ki hiç kimse sevemez benim gibi
Sevgiliyi.
Çünkü
Hiç kimse aç degildir benim kadar
Sevgiye.
Ílk kez boşverdim beklemeyi.

Alim ile zalimi ayırt edemedim.
Íyi ile kötüyü göremedim.
Aslında görmek istemedim.
Şu dünyanın hayinlerle dolu oldugunu
Bilmek istemedim.
Ak kefenlere kirli bedenlerin sarıldıgını
Bile bile AMÍN çektim ardından.
Ílk kez mahsere bıraktım hesabı gönlümde.

Anne
Bak bügünde geçti zaman ölmedim
Yarın acep olacakmı
O güneşte birgün dogacakmı.
Ílk kez sebebsizce ağladım.
Ílk kez anne..