İlk Kez... Şiiri - Tülay Eker

Hasreti de bildim sevmeyi de, büyüttüm içimde. Özlemdi diğer adım konmuştu bir kere.

Bağrımdan koparcasına gelen sevgi diyarının bir yanının kerpiçten olup, sızan sularında boğulurdum,

boğulurdum da böylesine delice esen nefret rüzgarının dallarımı kırarak içimi acıtmasını bilemezdim.

Hiç aklıma gelmezdi seni düşündüğümde bir hiç olarak algılarken şimdi nefretin en tepe noktasına çıkacağını.

Ne avuçlarımda sıcaklığın ne de yüreğimde bir yerin var sadece adını nefret koydum ilk kez sende tattım bunu.

Oysa seni sevmeyi öğretmeliydin, göstermeliydin içimde büyütmeliydim şimdi nefretim büyüyor seninle.

Korkuyorum senin boğazında parmaklarımın cellat olmasından, içime vuran her darbede teninin her parçasını lime lime

etmekten. Hiç sevmemişim seni ne çok isterdim sevmeyi en azından nefretim böyle vurucu çığlıklarla delmezdi içimi.

Adın yoktu senin şimdi var sadece nefret!

Sevgi ve nefret gözlerimin haresinden yayılan ışık.Birgün sözlerinin ortasına düştüğünde ateşinde sen olacaksın.

Gözlerimin kıvılcımlarında dize gelirken, bakışlarının çaresizliğinde sevinç naraları atacağım. Sen susacaksın ben

yanacağım nefretin acizliğinde, insan yanım acıyacak.

Avuçlarımın arasında boğulurcasına sıkışan göğüs kafesinden fırlayacak nefesin, dudaklarında adım kalacak.Dizlerimin

dermanı olacak çaresizliğin...sürükleneceğiz...Okyanusun ortasında salacağım seni haykıracaksın ben susacağım. Işık gecikmelere gebe.

Vakitsizlik...tan yerinin kararması gibi.

Adın sevmek olmalıydı düşürdüm nefreti kucağına sarıl şimdi.

İlk kez yazdım sana hiç bilemedin kıymetimi.