İlk Kararın Hüsranı Şiiri - Hüseyin Özcan

herkes anladı da,
kafesteki saka Aliş,
hatta kedimiz minnoş bile…….
bir sen anlamadın.
bu rezil ömür,bu kahrolası hayat,
nihayetsiz bu birliktelik.

nefret çiçekleri açmasın içimizde,
hasata varmadan hırslarımız,
ve henüz bitirmeden birbirimizi,
kırmaya ramak kalmışken,
ya sen kal bu limanda yalnız,
ya da ben demir alayım.
ya bırak beni kendi yalnızlığımda
ya da ben seninle yalnız yaşayayım...

ben isterdim ki,
sabah uykunda öptüğümde,
dönme öbür tarafına kayıtsız,
bak gözlerime minnet ve sevgiyle.
anlıyormusun……
ve isterdim ki,
akşam kapıyı çaldığımda,
duyayım koşarken ayak seslerini….
kapıyı açtığında,gülümsemenle,
unutaydım bütün yorgunluğumu….
geç kaldığımda evimize,
telaşlanmanı, aramanı
isterdim hep…….
ya ben anlayamadım seni,
yada sen çözemedin beni…….

çekilirken sıkıntılar,
çıkmazlarda kaybolduğumda,
isterdim ki;
başımı omuzuna koyupta,
beni teselli edişini…….
bir çocuk gibi başımı okşayıpta,
boşver bunlarda geçer deyişini
hep duymak istedim bilirmisin….
sonra alıp başımı teselli olur diye,
ayaz,soğuk gecenin zifir karanlığında
istemezdim hiç yalnızlığımı…..
oysa; biz nelere söz vermiştik yazık……

velhasıl, bunca yaşanan yıldan sonra,
bu karar çok acı ve zor belki.
artık,
demir alma zamanı geldi bu limandan……
belki yırtık yelkenlerimle,
belki bir şafak vakti,
bilmediğim denizlerde yalnız……..
ama;
bu limanda çürütmektense
devam, hayat yolunun başka limanlarına……
belki sakin bir koy çıkar önüme,
kederim ile yalnızlığını paylaşırım,
belki ilk ziyaretçisi olurum kimbilir.
belki çok sever beni,
ömrümü orada nihayetlendiririm…..

tekerrür / eden / bir tarih