İlk Kan Şiiri - Hasan Karahisar

Başladı her şey bir damla hor ve hakir suyla.
Canlara can – bi iznillah – bir damla suyla.

Akıl dehlizinde yolunu kaybetti Kabil.
Esir düşmesinin gönlüne ve nefsine bedelini
Reddedilmesiyle ödedi adağının.
Aynı toprakta yeşeren iki ümitten biriydi.
Toprak, su ve güneş aynı hatta bahçıvan.
Lakin söz susar gönle, akıl olmazların peşinde.
Vazgeçemez aynı batındaki kardeşinden;
Kurtulmak ister hem de aradaki tek engelden!

Öyle bir kardeş ki ‘ Sana elimi kaldırmam,
Haddi aşsan da’ diyecek kadar asil Habil.

Kıyınca kardeşine; övündüğü aklı iflasta,
Kendisi aciz ve zavallı hem de yasta.
Aklına muhtaç murdar karganın; hayıflanmakta.
‘Kaderimdir’ diyerek ilk bahaneyi uydurmakta.
Defini öğrenir; bir kuş beyninden toprağı kazmakla.

İyilik tohumları sulanmıştır bir kere kanla;
Bundan böyle iyiliği yeşertmek istersen anla!
Yazık! Sürdürseydik Âdem’in neslini iftiharla!
Uğraşmasaydık keşke insanlığı ihyalarla!
Bıraktık umutlarımızı gelecek kuşaklara.

Kaç kere kestik kopması imkânsızı kaç kere?
Zulmetten nura çıkaran ipi bilmem ki kaç kere?

İstanbul, 25.09.2006