İlk Kadın Şiiri - Salih Aydın

Sokak arası kavgalarımda yitirdiğim gençliğimin
Vazgeçilmeziydin sen.
Başıbozuk bir gidişin tek engeli
Tutuklu cümlelerimin esaretiydin.
Sahipsiz bir bedende
Kandan öteydin bana
Canımdın...
Sen benim sevdiğim ilk kadındın!

Bu senden ayrı yediğim ilk vurgun!
Dört tarafım pusularla çevriliyken
Ve düşmüşken en ortasına kurtlar sofrasının,
Kaçışlarımın tek nedeni
Haykırışlarımın matemi
Yüreğimin umarsız derdi
Yaralı sevdamdın.
Sen benim sevdiğim ilk kadındın!

Gülmeyi unuttuğum saatlerde,
Yalnız senin için -buruk ta olsa-
Bir tebessüm bırakırdım
Yüzümün el değmemiş bir kıyısında.
Ve sana haykırırdım her düştüğümde yerlere
'Hakkını helal et' derdim
'Belki kalkamam, beni bağışla! '
Ama sen beni duyamazdın uzaklardan,
Basamazdın bağrına,
Yatıramazdın dizlerine.
Hani okşayamazdın şöyle usul usul, ince ince.
Beni pembe hayallerle kandıramazdın
Sen benim sevdiğim ilk kadındın!

Adımlarken anlamsız bir şehrin anlamsız kaldırımlarını
Apansız düşerdin aklıma,
Tam da bunalım zamanı.
Yalnız kalmışken insan yığınlarının ortasında
Pusulamda hafif kaymışken biraz sana biraz sona,
Fırtınalı yolculuklarımın durgun limanıydın...
Sen benim sevdiğim ilk kadındın!

Sen benim
Mahkemelerde tahliye kararım,
Sen benim
Zindanlarda firarım,
Ayrılıklarda, ıssız kalmış sılamdın...
Sen benim sevdiğim ilk kadındın!
Sen...
Benim...
ANAMdın...