İlk İz Şiiri - Erkan Şenol

İLK İZ

Yapraklarım vardı benim de nergis
Yıldırımlar düştü her birine
Ve rüzgâr ve yağmur, tufan mı tufan…
Dağıldım arzın en kuytu yerlerine,
Buram buram garipliktir bende kokan

Yapraklarım vardı benim de nergis
Köklerimde sır, çiçeğimde giz…

Martılarım vardı benim de ey deniz
Kanatları masumlarca kırık…
Ve aç göçerler Afrika’dan Asya’ya
Gökleri güneşsiz ve yırtık
Doymuş toprakları kana, bombaya

Martılarım vardı benim de ey deniz
Kanatlarındaki yük esrarengiz…

Benim de demlerim vardı bilirsiniz
Gülüm gül, çınarım çınardı.
Açardım, kapardım çağları bir bir
Bastığımda yer yerinden oynardı
Ve seslensem yıldızlar ayağıma gelir

Benim de demlerim vardı bilirsiniz
Değildim böyle dilhun, böyle aciz…
Vardı benim de dudaklarımda o ilk iz
İlk buluşmamız ve ilk sözden
Bir buse ılıklığında diyorken “belâ”
Ne ki koparılınca o berrak özden
Dört yanım şimdi silme bela

Vardı benim de dudaklarımda o ilk iz
Ama hanidir dermansızım, hanidir mecalsiz…

Bana toprağını aç ey filiz
Gün göğerme günüdür bilin.
İnadına çölleşse de iklim
Dirilin köklerim, yapraklarım dirilin.
Ben ki ölümü kandıran ilkim

Bana toprağından yer aç ey filiz
Yıkılsın dağlar, açılsın dehliz…

Yapraklarım vardı benim de nergis
Martılarım vardı benim de ey deniz
Benim de demlerim vardı bilirsiniz
Vardı benim de dudaklarımda o ilk iz
Bana toprağını aç ey filiz

Şimdi yeniden yapraklarım, çiçeklerim aziz
Ve baykuşların gagasında değiliz…