İlk İsyan Şiiri - Mehmet Yaş

İlk defa karşı çıkıyorum,
Vezinlerin tutsaklığına.
İlk defa isyan ediyorum,
Hecelerin eşitliğine.
Ve ilk defa kalemim kelimelere değil,
Kelimeler kalemime tutsak.
Yazıyorum düşünebildiğimce,
Manalar daha engin,
Vurgular daha gür.
Fakat gönlüm yine yaralı,
Bahtım yine karalı,
Yine aynı oyunun kuralı.
Ben yine esirim,
Sadece, kalemim özgür.

Senin esirinim be esmerim,
Senin esirin..
Saçlarınla tel, tel bağladığın,
Dilinle yer, yer yaraladığın,
Bakışlarınla göz, göz dağladığın,
Senin esrinim,
Senin eserinim!

Yinede razıyım;
Benim kahroluşum,
Benim mahvoluşum,
Eğer seni mutlu edecekse..
Yinede razıyım;
İçimdeki titreşim,
Ve zavallıca direnişim,
Sana bir şeyler verebilecekse,
Dünüm gibi, bu günüm gibi,
Al, yarınlarımda senin olsun.

Bu hüzün, bu acı,
Bu dert ve çile yumağı,
Bana ne verebildi ki?
Sana ne verebilsin.
Birazcık olsun, anla halimden,
Bırak böylesine kalpsizliği,
Bırak böylesine hissizliği,
Yalvarırım gel tut elimden,
Çocuk değilsin!

Belki ben baştan yanıldım,
Yanlış başladım bu oyuna.
İster inan, ister inanma,
Fakat şunu iyi bil ki,
Ben ömrümce seni sevdim.
Hayatıma girmiş görünenler,
Bütün serüvenler,
Ve bütün dümenler,
Seni kıskandırmak içindi..
Sırf senin ayaklarıma kapanmanı,
Sırf yalvarmanı beklediğim içindi.
Fakat sonunda yalvaran,
Ayaklarına kapanan,
Kısacası aldanan,
Yine ben oldum.

Kim bilir be esmerim,
Kaç şiirimde şekillendin,
Kaç şiirimde dillendin.
Kaç kıtaya adını yapıştırdım,
Damga yemiş pul gibi.
Herkesin bildiğini,
Bir sen bilmedin,
Sanki aşkımız,
Bir meçhul gibi.

Ne olur af et beni,
Birazcık sevdinse.
Karşına biri çıkmadıysa henüz,
Adın son kıtama son mühür olmasın.
Uzat ellerini ellerime,
Tutsaklığım bitsin artık.
Son kararını ver de.
Ben hala bekliyorum seni,
Hala bekliyorum,
Bıraktığın yerde.

20.08.1976