İlk İntikâl Merkezine Şiiri - Mehmet İslami

Bitecektir; çünki böyledir usûl
Mevt-i mevtaları kor teneşire
Mevâhire garip bakıyor nesil
Konunca; gasleden yur, teneşire

Sabır kazanında kaynar pişersin
Lebleri sıkı tut, sırla şişersin
Gevşetiverirsen dile düşersin
Kimleri gönderdi sor teneşire

Sırrı faş edersen olursun esir
Fayda vermez artık kafiye nesir
De ki ayrıldımı bendeki kusur?
Encâmını sorsan, der, teneşire

Getirtir var ise eğer eseri
Hep kendine yonttu ise keseri
Çağırsa da Brütüsü Kayseri
Onlara da denir; var teneşire

Bazen şahin oldun bazen de serçe
Dünyâ kazanına doldun erkekçe
Her bir şeyi karıştırdın ürkekçe
Habire başını vur teneşire

Güldürmeyen; keder, elem, dert beni
Deli diye yâdediyor fert beni
Namert bilmez, yalnız bilir mert beni
Diyorlar bekletme sür teneşire

Varlığı beş metre çula sarınca
Dört ayaklı malûm sala girince
İSLÂMİ’de kabristana varınca
Nihâyet elvedâ der teneşire

Emmi, dayı, gardaş, evlâtla, peder
Kalkıverir diye çiğneyip gider
İyi, kötü, ak, karayı hıfzeder
Emânettir artık sır teneşire

Evlâdı ı’yalin mezara kadar
Arkadaş olanlar pazara kadar
Firavun, nemruttan sezara kadar
Diyeceklerdir ki gir teneşire