İlk İlhamlı Şiirler Şiiri - Umut Beylik

Mehtabın kızılımsı gölgesinde
Bir nar tanesi oluyor yüzün.
Asi bir yarına bayrak sallayan
Özgür bahçemin,
Yıllardır
Budanmamış hasretleri yaşayan
Bir elma ağacına,
Başı ve sonu olmayan
Şiirler yazarken,
Hiçbir şiirimi anlamıyordun aslında.
Yabancıyım belki, nasırsız ellere
Duy, bu kahır dolu sevinçleri
Ben sensizken de,yeni şiirler yazarım
Ne olurum diye sorma.
Keskin yüreğinde filizlenen
Tomurcuğa dön bir bak,
Yaşanan kara bir gün olsa da
Toprağın altındaki canların
Ölmeyen zafer şarkılarıyla
Nehirler sen gibi akar.
Ve bir şair,
İlk ilhamlı şiirlerini
Ölümüne,gür sesiyle,
Sürgün sokaklarda
Bin dilde,bin acıyla okur.

Boynu bükük dağların yamaçlarında
Kar altında çürümüş bir yanınla
Bırakma kendini
Bendini koparmış nehirlere,
Dağların bağrına acı taşı,
Zafer taşı
Her yanın bin dert olsa da
Bırakma kendini köpeklere.