Annemin İlk Hediyesi Şiiri - Cenk Ulupınar

Daha dünkü çocuktum...
Öyle bir büyümüşüm ki,
genç olmayı unutmuşum.

Daha bir kaç takvim önceydi...
Doğum günümü kutluyordu büyükler.
Dileksiz pastalar yapılıyordu mutfağımızda.
Umut, hayattan ucuzdu oysa.

Yasaklar çengelli iğne gibiydi
ve oynanamıyordu
sokağımızın çocuklarıyla.
Belki de komünistiler ne belli.
Sevaptan daha temizdiler oysa...

Sonra okullar baltalandı,
kara kaplı kitaplarla.
Ağaçlar öldü yazılarda.
Kurşun döktü varımın nar'ına
bütün örümcek beyinler.
Bir gece gençlik rüyamı,
kodeste şişlediler.

İstediğini yazmak ahmakçaydı.
Sadece baş harfleri yazıldı aşkın.
Biraz da korkarak,
sevmenin alfabesinden.
Biraz tedirgin, biraz şaşkın.

Aslında her şey,
bu çocuk büyüdüğünde
adam olsun diyeydi...

Oysa doğduğum gün
ölüm bana,
annemden ilk hediyeydi...