İlk Hece Sen Olmalısın...

İlk hece ve ilk kelime değil miydi aradağım.
Hasreti ile yandığım her şiirde
Ve en çaresiz anımda buldum onu
Her kelime onunla başlamalıymış.
Ve onun çizdiği sınırda durmalıymış.
Aşk denince o gelmeliymiş akla.
İnsanda kaybettiğin aşkı onda sakla.
Bütün yollar sana çıkmalıymış.
Kervansaraylarım çilehane olmalıymış.
Gözyaşlarım senin ırmağına karışmalı.
Bedenim İbrahimin yangınana dalmalıymış.
Susamak lazımmış ırmaklar karşında çağlarken.
Yüreğin dağlanmalı ümmet bu şekilde ağlarken.
Yazık ettik ömrü, ucuza sattık.
Mermer döşeli yollar yetmemiş ki
Gaflet içinde bataklığa daldık.
Sandık, bu dünyayı uzun bir yol sandık.
Belkide hazırdır elinde marangozun.
Bizi ahirete götürecek dört kollu sandık.
Derdim aşmış derdini bütün insanlığın.
İçinde derde değecek derdim yokken.
Ben nasıl derim derdim vardır.
İçinde Allahtan yana bir şey yokken.
Ahde vefa arama bulamazsın
Ne bir sokak başında düşürdün,
Ne bir rüzgar alıp gitti
Bir gece sen onu yanlızlığa ittin.
Gitti bir daha gelmez artık nafile.
Dönmez mi karanlığa nur saçan kafile.
Bin günahım var, bin terazi ölçemez.
Nurunu kaybeden göz, aydınlığı seçemez.
İmdat Allahım imdat, kaybediyorum.
Sana karşı, resulüne karşı ayıp ediyorum.
Bulunmaz başka kapı, olsa giderdim.
Bu gün başka dert yok bana
Sensin yüreğimde ki tek derdim.
Buldum, şiirlerde aradığı bu gün buldum.
Ben sadece insan değil, aynı zamanda kuldum.
Kula yakışan yangına düştümü, eyvah demektir.
Başlarken, bitirirken her daim ALLAH demektir.