İlk Günkü Gibi Şiiri - Yolcu Yol

Yorgun ve suskun bakışlarımdan kaybolmuştun yıllar önce.
Seni unutamayacağımı bile bile, avuçlarımın arasından kaybolmanı izlemiştim, Yanan yüreğimle birlikte.
Yokluğun içimi kor gibi yakarken, ben sensizliğe adamıştım ve sensizlikten çoktan yaşlanmıştım.

Yorgun ve suskunum.!
Nicedir anlatamadıklarımdan, sensiz yaşadıklarımdan ve sessiz yaşayacaklarımdan yorgunum.

Ne tuhaf değil mi hayat.?
Bir zamanlar seni kalbime yazarken şimdi ise mısralarımda yazıyorum ve bir zamanlar senin gidişini izlerken şimdi ise gelemeyişini izliyorum.
Bak ben burdayım.
Ama sensiz, ama sessiz ve yalnız.
Ve şimdi kar yağıyor yüreğime, yorgun ve çaresiz….

Biliyor musun.?
Ben, sensiz yaşamayı hiç düşünmedim.
Hatta Sensiz yaşamayı bırak, nefes almak bile istemedim.
Ve şimdi gözümde dağlar gibi büyüdü hasretin, kor gibi yakıyor özlemin, sensizliği düşünmekten, defalarca gözyaşlarına boğuldu bedenim.

Biliyor musun.?
Sevgini hep uzaktan izlemeye alıştı bu gözler.
Zaman zaman ağladı, Zaman zaman aradı.
Ama sadece ve tek seni yaşadı.

Ne çabuk geçti değil mi zaman.
Çocukluğumuzda biz körebe oynarken, şimdi ise, çocuklarımızı izliyoruz.
Çocuklarımızı diyorum; anlıyorsun değil mi.?
Sende ben gibi yaşıyorsun değil mi.?

Kaç zaman oldu sesini duymayışım, gözlerine bakmayışım ve en önemlisi, seni sevdiğimi söylemeyişim.
Gerçi hiç söylememiştim ki zaten sana olan sevgimi.
Belki de en büyük aptallığımdı bu benim.
Cesaretle karşına çıkıp, SENİ SEVİYORUM diyemedim.
Ve şimdi yakıyor yüreğimi o suskunluk ve yorgunluğum, her gün bu girdapta boğuyorum kendimi ve sensiz her geçen zaman diliminde ÖLÜYORUM.

Tükendi artık sözler.
Bende kalan sadece yüreğimdeki sevgin ve gözlerimle dünyaya bakarken, senle yaşayacak hayallerim.
İlk günkü gibi ve kördüğüm gibi, seni hep seveceğim…