İlk Günden İnsan Şiiri - Harun Tokucu

İlk gelirken dünyaya
Başlar insan oğlu ağamaya
Bir garip tuhaf alemin
Gizemli sırlarla yaratılmışlığa
Gülmeden başlıyor hayat

Demekki ağlamak için
İnsan geldi dünyaya
Anaların sevdalıların
Babaların garibanın
tesellisidir gözyaşları

Mutluluk gözyaşları olmaz
Gülerken bile ağlar insanoğlu
Her gülmenin ardından yüzlerce damlacıklar
Ürperti duygusu ile meydanda tüm yaşananlar

Kanlı bayrak kanlı sancak
Metrekaresindeki onlarcası kanı akıtılacak
Silahlı dünya soruyorum kimlere kalacak
Vahşetin soykırımın şiddetin ırkcılığın kanununa

Kanlı savaşlar milli marşlar
İnsanoğlunu bir birinden ayırdılar
Fanatizmin tuzağında kardeş kardeşi bıçaklar
Hırsın kaynağındaki delilik insanı insana tuzaklar

heeeyyyy heyyy be dünya
Nesin sen kimsin sen
İnsanoğluna bir sinsice tuzak
Köleliğe fırsat sebepsin mutsuzluğa

Kördüğüm gibisin çözülemedin
Yaratıcınla dalga geçtin kıymet vermedin
Güzelliği değit kötülüğü öğüt ettin kirlettin
Açgözlülüğün karşısında iyiliği sevemedin

Ta çocukluktan bellidir geleceği
Ilımlı,sakin hırçın akıllı gerizekalı olacağı
Eğitimin varlığı sakin eder dağdaki yabanı
Toprak dediğin dörtte biri olmalı tek bir bayrağı

Silaha ödenmeyen eğitimde sağlıkta olur lider
Uygulansa bakın nasılda gözyaşları hızla biter
Zencisi esmeri beyazı sarışını gökkuşağı gibidirler
Sezgi yaratandandır,ilk günde insan başlar ağlamaya..