İlk Gün Şiiri - Alper Tunga KARAKOÇ

Ankara’da yalanlar kar olup yağıyordu
Ne yapsam nereye gitsem olmuyor
Umutsuz yaşamak beni kıvrandırıyordu
Ilık sakin bir akşamda sen çıktın karşıma

Ortadan çatlayacak başıma manevi ilacım
İdam sehpasına elini uzatıp çekip kurtaranım
Hasret kaldığım mutluluk yoluna arkadaşım
Zamanında gelen meleğim sen alın yazım

Yanılgılarım, çağlayan derin boşluklar
Duyamadığım ruhumu okşayan ezanlar
Her gece beynimi eriten korkunç kâbuslar
Tükenip bitti ellerini tuttuğum ilk günde

Şükretmeyi öğretti sıcacık derin bakışların
Konuşmaların, bana olan içten yakınlığın
Güven veren gelecek dolu kararlı adımların
Karanlığın ortasında gökkuşağını serdi önüme

Parça parça olmak üzereyken incecik bedenim
Ölmek üzereydi içimdeki doğmamış bebeğim
Nefes nefese yaşadığım is kokan gecelerim
Tükenip bitti işte ellerini tuttuğum ilk günde

Kaldırımlara hesapsız döktüğüm gözyaşlarım
Gece yarıları titreyerek saydığım yıldızlarım
Utancımdan bakamadığım ıhlamur ağacım
Barıştılar benimle ellerini tutuğum ilk günde

Alper Tunga Karakoç