İlk Gülen Şiiri - Yıldıray Coşkun

Gülüşün
İlk günüm
Son sözüm de gülüşün
Ne tuhaf tecellidir
Gülmeye davet edip
Ağlatan da gülüşün

Gülersin
Düzenbaz zamanın huyuna uyup
Kırarsın
Hatrımı kibrinle vurup
Sanırsın
Aynalar hep dost kalacak
Ama
Bi vefaya yar olmaz
Gelir geçer bu dem de
Yarının hakkını dünde unutup

Kalırsın
Geç kalmışlığın kara yolunda
Umarsın
Yeni bir dönüş dünyaya
Derler ki
Kar etmez artık sözde nedamet
Son gülüşünle koptu kıyamet